„Tajemnice formy Wu Taijiquan”

Wiele lat temu zmierzyłem się z historią szeroko rozumianej „Pięści Tygrysa” (Hu Quan), oraz zgłębiałem tajemnice systemu „Pięciu Zwierząt” (Wu Xing Quan). Wyniki swoich „badań” opublikowałem w kilku artykułach, które ukazały się na różnych stronach internetowych. Natomiast nie odczułem pełnej satysfakcji sięgając do korzeni Taijiquan, a pisząc dokładniej – odmian Yang i Wu. W rozlicznej literaturze fachowej znajdowałem te same, niepełne informacje. Zatem przyszedł czas na konsultację z Andrzejem Kaliszem - oficjalnym międzynarodowym przedstawicielem Yiquan według linii przekazu rodziny Yao, który ostatnio zajmuje się także jedną z mniej znanych odmian Taijiquan. Jako, że znam wymienionego od wielu lat to byłem przekonany, iż wyjaśni on moje wątpliwości z ochotą. Nie zawiodłem się. Andrzej studiował sinologię w jednym celu: chciał bez skrępowania czerpać wiedzę na temat Wushu u źródła. Zanim przejdziemy do meritum przypomnę znane i pryncypialne informacje na temat stylu Wu.

Historia Kung-Fu w Polsce - początki

„Grupa, w której zacząłem ćwiczyć istniała co najmniej od 1964 roku i z całą pewnością była pierwszą w Warszawie... Grupa, z którą byłem związany była całkowicie prywatna, nieliczna i przynajmniej początkowo ćwiczyła Shorinji Kempo, a więc japońską odmianę Kung-Fu. Dziś pewnie oceniono by bardzo krytycznie czystość naszego stylu i prawidłowość wykonywania form, ale trzeba pamiętać, że były to zupełnie inne czasy” – napisał Krzysztof Łoziński w pierwszym numerze Magazynu Polskiego Zrzeszenia Kung-Fu / Wu-Shu „Shaolin” (1/1992).

KUNG FU DLA ŻEBRAKÓW

Dariusz Muraszko

Wiadomym jest, iż shaolińskie sztuki walki znane były w różnych częściach Chin, głównie za sprawą pielgrzymujących mnichów. Jednak niewiele osób wie, że wiodące style ze świątyni Młodego Lasu "wędrowały" od prowincji do prowincji także z inną hermetyczną społecznością. Mowa tu o...włóczęgach.