Charakterystyka Pięści Smoka w Hu Lung Pai

''Kontroluj siebie i pozwól innym czynić to co chcą. Nie oznacza to, że jesteś słaby. Kontroluj swoją duszę i przestrzegaj zasad życia. Nie oznacza to, że inni są silniejsi.'' Motto stylu Smoka kung fu.

Chiński smok jest wytworem wierzeń ludowych i został opisany w literaturze jako zwierzę o nadprzyrodzonej mocy. Legendy głoszą, że smoka można zobaczyć wysoko w niebie, gdy próbuje przedzierać się przez chmury. Z kolei teksty buddyjskie przekonują, iż te mistyczne stworzenia zamieszkują oceany. Trudno je ujrzeć, a udaje się to jedynie ludziom o najwyższym poziomie oświecenia. Mitologiczny smok posiada smukłe ciało podobne do węża oraz dwa rogi i cztery kończyny. Dlatego inspiracja tej fikcyjnej postaci w sztukach walki jest niezwykle interesująca.

"Pięść Smoka" (lung quan) kung fu oparta jest na elastycznych i kolistych ruchach. Postawy w niej występujące należą do lekkich z efektownymi układami rąk. Ekspert lung quan powinien poruszać się płynnie. Jego ruchy cechuje miękkość, ale tylko pozornie. W owych giętkich technikach ukryta jest siła mogąca zniszczyć przeciwnika. Często ''Pięść Smoka'' mylona jest ze stylem Węża. Mimo znacznych podobieństw należy podkreślić, iż techniki węża składają się wyłącznie z miękkich, wijących ruchów - natomiast smoka kończą się nagłymi wybuchami siły. Ponieważ smok posiada kończyny, to w formach walki dominują ataki szponami (przechwyty, rozdarcia itp.). Praktykujący stosują również uderzenia pięścią, dłonią czy przedramieniem. W technikach nożnych na uwagę zasługują kopnięcia okrężne, z których najbardziej znanym i niebezpiecznym jest ''obracający się smok macha ogonem''. Ruch ten imitowany może być także przez płaską dłoń, kiedy palce są złączone i wyprostowane, a kciuk lekko zgięty. Wtedy po obrocie ciała kończyna górna łatwo może uderzyć techniką smoczego ogona.

W czasach świetności klasztoru Shaolin trening ''Pięści Smoka'' zawierał specjalne ćwiczenia wzmacniające palce. Mnisi podnosili i trzymali przez dłuższy czas puste dzbany. Następnie dzbany były wypełniane wodą lub, w przypadku uczniów zaawansowanych, kamieniami. Wizualnie formy smoka przypominają niekiedy taijiquan. Dzieje się tak, ponieważ ćwiczący przywiązują dużą wagą do rozluźnienia mięśni, aby w ten sposób nie hamować przepływu energii. Twarda zewnętrzna siła emitowana jest dopiero podczas kontaktu z przeciwnikiem. Z założenia szkoła Smoka uczy prawidłowego połączenia energii wewnętrznej z siłą zewnętrzną. Dzięki tej zalecie owa ''nieziemska'' metoda walki określona została drogą środka.

Na zakończenie warto wspomnieć, że smok w chińskiej mitologii jest symbolem siły duchowej. Częścią charakteru smoka jest intencja, czyli zamierzenie jakiegoś celu. W związku z tym prawdziwy mistrz potrafi wyrazić swoją siłę przy pomocy wzroku, co skutecznie odstrasza napastnika. W Polsce techniki oparte na zachowaniu się smoka można spotkać między innymi w następujących stylach kung fu: hung gar (fu hok kuen), hei lung shu, hu lung pai.

Dariusz Muraszko