O zdrowiu
Wiele czynników wpływa na zdrowie i długowieczność. Spośród nich wymienić należy: warunki pracy, styl życia,
otoczenie naturalne czy cechy dziedziczne człowieka. Ćwiczenia Taijiquan oraz Qigong redukują negatywny wpływ
tych czynników, a zarazem zwiększają pozytywny. Oczywiście nie dotyczy to ćwiczących, którzy rezygnują z treningów
zaledwie po kilku lekcjach. Kluczem do powodzenia, tak jak w każdej innej dziedzinie, jest wytrwałość.
Lekarze z Tufts – New England Medical Center w Bostonie przeanalizowali 47 programów badawczych poświęconych
korzyściom wynikającym z uprawiania Taijiquan. W pracy zamieszczonej w „Archives of Internal Medicine” lekarze
Ci, dzieląc się swoimi wnioskami nie pozostawili wątpliwości co do prozdrowotnego oddziaływania ruchów „Boksu
Wielkiego Szczytu”. I tak uprawianie Taijiquan:
- zwiększa siłę mięśni i elastyczność stawów,
- łagodzi napięcia nerwowe,
- zwiększa tolerancję na ból,
- pomaga ludziom cierpiącym na niedokrwienną chorobę serca,
- pomaga ludziom mającym wszyte by – passy,
- zmniejsza u ludzi starszych ryzyko urazów i upadków (dzięki zwiększeniu zdolności koncentracji oraz poprawie
koordynacji ruchowej).
Warto podkreślić, że reguły Taijiquan pozostają w zgodzie z odkryciami z dziedziny fizjologii, sportu i oczywiście
medycyny konwencjonalnej. Dla przykładu, w fizjologii znana jest zasada, że poprawne funkcjonowanie systemu nerwowego
warunkuje prawidłową pracę wielu części ludzkiego ciała. Wspomniana zasada koresponduje z naczelną regułą Taijiquan w
myśl której, sztuka ta opiera się głównie na sile spokojnego umysłu, a nie na mięśniach. Dlatego umysł (Yi) powinien
kierować ciałem w taki sposób, aby napięcie mięśni w trakcie ćwiczeń ograniczone było do niezbędnego minimum. Tak
wykonane ruchy pozwalają na zachowanie zrównoważonego, wolnego od wszelkich zakłóceń stanu psycho – fizycznego, a to
sprzyja regulacji systemu nerwowego.
Praktykowane w ten sposób Taijiquan zwiększa stymulację określonej partii kory mózgowej, ograniczając stymulowanie
innych rejonów mózgu. W rezultacie redukowane są bodźce odpowiedzialne za chroniczne dolegliwości czy stresy, a to
daje szansę na powrót do harmonii i zdrowia.
Wykonanie całej formy Taijiquan wymaga pewnej „kondycji”. Dlatego za sprawą tych ćwiczeń zwiększa się wydolność
naczyniowa, elastyczność płuc, poprawie ulega trawienie. Konsekwencją tych zjawisk może być pozbycie się chronicznych
dolegliwości takich jak np. wysokie ciśnienie czy nawet gruźlica.
Przedstawione powyżej informacje pozwalają z optymizmem spojrzeć w przyszłość Taijiquan na świecie tym bardziej, iż
ćwiczenia te mogą wykonywać także osoby w podeszłym wieku.
Przeczytanie zamieszczonego tu tekstu nie może zastąpić konsultacji z lekarzem, szczególnie w przypadku tych ćwiczących,
którzy nie odznaczają się najlepszym zdrowiem. Autor nie ponosi żadnej odpowiedzialności za niezastosowanie się do
powyższej sugestii.
Dariusz Muraszko.
Zasady mistrza Xu Zhi Yi
Poniższe reguły zostały skodyfikowane przez Xu Zhi Yi – mistrza trzeciej generacji. Pomimo, iż Xu Zhi Yi jest praktykiem
stylu Wu, poniższy tekst odnosi się do systemu Taijiquan w ogóle.
Taijiquan dla zdrowia
- „Jeśli ruszać się, to całym ciałem” – to ważna zasada treningu Taijiquan. Oznacza ona, że w ćwiczeniu uczestniczą
szystkie części ciała.
- Praktykowanie Taijiquan umożliwia ćwiczącemu eliminację wszystkich myśli, nie związanych z ruchem. Stwarza to warunki
do pracy układu nerwowego. Dlatego Taijiquan nazywane jest medytacją w ruchu.
- Wolne i pełne gracji ruchy Taijiquan oraz zasada „spokoju w ruchu i ruch w spokoju” pomogą ćwiczącemu rozwinąć
cierpliwość, tolerancję, a także osiągnąć głęboki relaks.
- Z tej zasady skorzysta zarówno osoba starsza, jak i młoda, silna oraz słabsza. Stosowanie technik „pchających dłoni”
nie jest niebezpieczne, bowiem Taijiquan wykorzystuje siłę przeciwnika.
- Czymś specjalnym w Taijiquan jest jego właściwość rehabilitująca pacjentów. Ruchy stanowią ćwiczenie dla całego ciała,
głęboki oddech reguluje pracę serca i obieg krwi, a skoncentrowany i zrelaksowany umysł wpływając dodatnio na system
nerwowy, stymuluje samoregulację organizmu, przezwycięża choroby i sprzyja zdrowiu.
Taijiquan w odniesieniu do walki
- Ekspert (mistrz) Taijiquan w konfrontacji z twardością stosuje delikatność. Wykorzystuje on techniki, które wiodą siłę
atakującego do błędu, po czym skraca dystans i przywiera do przeciwnika.
- Praktyk (mistrz) Taijiquan spokojnie oczekuje na ruch ze strony agresora, co znaczy, że chce, aby ten wykonał pierwszą
technikę. Następnie kieruje siłę ataku przeciwnika w inną stronę i doprowadza go do złej pozycji. Ostatecznie sam atakuje
zgodnie z zasadą „zacznij później, lecz wcześniej zakończ”.
- Pokonać napastnika można co najmniej na dwa sposoby: dodając swoją siłę do rozpędu przeciwnika lub mu ustępując. Dlatego
w Taijiquan siła nigdy nie napotyka na inną siłę. Ekspert powinien raczej wymanewrować napastnikiem tak, aby ten uderzył
w próżnię i dopiero potem kontrować z zasadą, w myśl której” mały może pokonać dużego”.
- Mistrz powinien stosować unik jako metodę posuwania się do przodu. Takich możliwości technicznych w Taijiquan jest wiele.
Opisać je można dwoma słowami: ruch i zwarcie. Ten pierwszy sposób dotyczy minimalizowania siły ataku przeciwnika dla
własnej ochrony; drugi – panowania nad ruchami oponenta po zminimalizowaniu skutków jego ataku. Obie te techniki są
aspektami tej samej taktyki i winny się uzupełniać.
Powyższe zasady jasno pokazują, iż wymiana ciosów dziko i ślepo, bez myśli o własnym bezpieczeństwie nie jest częścią
Taijiquan. Jeżeli się je zastosuje to możliwe będzie zminimalizowanie własnych urazów, a nawet wyjście z walki bez
uszczerbku na zdrowiu.
Opracowano na podstawie książki autorstwa Wong Kiew Kit,
The Complete Book of Tai Chi Chuan, Shaftesbury 1996.
Dariusz Muraszko.
- przewiń do góry -